La Santa Lucia an da li nosi tradizüu d'Abriga

[Luisa]

La Santa Lucia an da li nosi tradizüu d’Abriga
Al trèdas da cicèmbar par nö d’abriga,
l’era la Santa Lucia a uià là li festi da fi d’ann.
La uigiglia l’era speciada, an particualr dai tzetac’.
Par le però, a diferènza dal Bambi, l’era abot al piat a la finestra,
parchè le la pasaua, sènza tat budèsc’,
la lagaua i sö doni e la uaua par la so strada.
Oddiou, la butiga dal ciel, sü par gio lera sèmpar quela:
an quach mandari e ciculat, trei careamèli,
e poch d’otar an sèma.
Ma l’era miga quèl ca faua, ma la nuità l’era quèl cuntat,
tra ciel e tera.
A di la uerità, a’ l’ambiènt atöran al facilitaua quel cuntat.
Nö mai regorda quii tep da ciel terz e stelat,
ch’al pareva propri, a par efet da li nosi tradizüu,
an cuntat euident da fat udé al ciel a das la ma cun la tera,
a’ s’an uieua da pör diau!
Le cun sti regorc’ ch’an sa se sèmpar menu a regurdà,
ch’an rinöua i auguri a chi ca gh’e amo a regurdà quii tep, a se luntà.
Cun l’auguri da uedé la Santa Lucia di nos tep pasac',(almenu an spirit) fra li nosi cuntradi, sota an ciel serè e stelàt,cuma a quii tep.

Luisa Moraschinelli